Ο θεός που πεθαίνει για να αναστηθεί!
Στη φράση αυτή υπάρχει μια αντίφαση: Αν πεθαίνει δεν είναι θεός! Αν είναι θεός δεν χρειάζεται να πεθάνει.
Ο συλλογισμός γίνεται με βάση τα όσα περι θεού μας δίδαξε η σύγχρονη θεολογία. Ο θεός , λένε οι θεολόγοι, είναι αθάνατος! Αθάνατος θα πει δεν τον αγγίζει ο θάνατος, ....άρα δεν πεθαίνει. Πώς, λοιπόν, ο θεός πέθανε κάποτε στο λόφο του Γολγοθά κρεμασμένος στο σταυρό από τους Ρωμαίους;
Αυτό θα πει πως: ΄Η ποτέ δεν πέθανε ή αν πέθανε δεν ήταν θεός!
Χμ, ....αρκετά κούρασα το μυαλό μου. Τι σημασία έχει τι ήταν, ...αν ήταν; Πολύ στα σοβαρά το έπιασα το θέμα. Οι θεοί δεν κατεβαίνουν στη γη. Προτιμώ τα παραμύθια των αρχαίων ελλήνων όπου θεοί κι άνθρωποι ανακατεύονται και συνυπάρχουν οι μεν ως σύμβολα , οι δε ως πραγματικά ζωντανά όντα, που στέκουν εκστασιασμένοι μπροστά στο θαύμα της αναγέννησης της φύσης και τη συνέχιση της ζωής.
Τα παραμύθια καμιά φορά είναι προτιμότερα. Έχουν αίσιο τέλος και προπαντός ξέρεις πως είναι...ψέματα!
Τα δέχεσαι ως συμβολισμό! Τα χρησιμοποιείς ως μέσο για την μεταρσίωση , τη μέθεξη, την.... κάθαρση κι απενοχοποίηση.
Απενοχοποίηση από την οποιαδήποτε επιβεβλημένη ενέργεια αφαίρεσης ζωής, για την απόκτηση της τροφής και την επιβίωση.
.............................................................
Κι έτσι, χωρίς ενοχές πλέον, μπορεί να σκοτώνει για να φάει, για να εξασφαλίσει την ....κυριαρχία του, για να αποκαταστήσει τον "τρωθέντα" εγωισμό του ή για να "ξεπλύνει" το σπίλωμα της τιμής του.Σκοτώνει με την ίδια άνεση..ζώα και ανθρώπους! Το ίδιο κάνει! Πλάσματα του θεού είναι κι οι δυο! Κι ο θεός έδωσε την υπόσχεση -με τη θυσία του και την ανάστασή του- πως μια μέρα θα τα αναστήσει όλα,όπως υπόσχεται ένας χαζομπαμπάς στον κανακάρη του πως θα του αντικαταστήσει τα παιχνίδια που η καταστροφική του μανία αφάνισε.
Τι άλλο, άραγε, θα μπορούσε να σημαίνει η πανηγυρική διακήρυξη: "...και τοις εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος";
Κανένας πεθαμένος δεν ζωντάνεψε -δυο χιλιάδες χρόνια , τώρα- ...ενώ οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται ...χριστιανικά!
